wagi nabiera, ma się rozumieć, kwestia właściwego zrozumienia sensu słowa "alba" przez czytelnika. Poszperawszy w słownikach i encyklopediach, wywiązałem się wtedy z zadania chyba poprawnie, całą swoją interpretację omawianej książki opierając na rozbiorze symbolicznej opozycji jasności i mroku - konsekwencji faktu podstawowego: tego, że alba to pieśń poranna. Kiedy jednak dziś rzucam okiem na tę swoją recenzję sprzed ćwierć wieku, uderza mnie, jak mało uwagi poświęciłem zjawisku staropolskiej archaizacji, widocznemu choćby w owym tytułowym "wtóra", a również w innych cechach języka i stylu obu wierszy:<br><br>&lt;q&gt;Wstawajcie, sen zsuwając<br> z zaślepionych skroni.<br> Omamów już nie znając -<br> nocnych naszych broni.<br> Nowa dnia sprawa<br><br> przed nami