grudach. Gonili go czerwonoarmiści. Ze śnieżnej zawiei wychylały się zarośnięte twarze, wykrzywione bestialskim śmiechem maski. Bagnety uderzały w pierś. Bruno odwracał się i próbował ucieczki. Na próżno. Otoczyli go. Zamknęli twardymi łapami. Mur czarnych kożuchów i baranich czap. Martwe oczy w kamiennych twarzach. Posągi grozy.<br>Skazaniec stanął bezradny. Wtedy posągi rzygnęły pociskami. Bruno rzygnął krwią.<br>Obudził się. Światło ulicznych lamp wkradało się przez firankę. Hotel Monopol szumiał nocnym dansingiem. Bogaci mieszczanie, których zatrzymały w Breslau interesy, zapijali nieudane życie w towarzystwie wystrojonych kobiet. Co zapijały kobiety? - jeden Bóg raczył wiedzieć. Albo Jego żona. Muzycy nie zapijali. Grali fokstrota.<br>"Chyba znów nie