na wstępie warunkach schemat wnioskowania prowadzący do konkluzji A ma kształt: x ­ W A , gdzie W jest jakimś podzbiorem X (zbioru wszystkich możliwych wyników eksperymentu). Każde więc W określa jednoznacznie schemat wnioskowania. Ale od W zależy q i q , a zatem również oczekiwana użyteczność w obu możliwych przypadkach: z q, .s q . Tyle i tylko tyle wiedząc o konsekwencjach wyboru schematu wnioskowania (czyli wyznaczającego ten schemat zbioru W ) trzeba rozstrzygnąć, jaki schemat jest najlepszy.<br> Mamy do czynienia, jak widać, ze szczególnym przypadkiem szerszego zagadnienia prakseologicznego: jakie działanie nazwiemy optymalnym wówczas, gdy znane są (i ocenione) wszystkie konsekwencje wszelkich możliwych działań, ale nie