może zabił. A tak nie minie go kara. Napisałam władzom, że to z jego winy. Tak się boję umierać! Jedyny mój, najdroższy! Kocham..."<br>P'an zawrzał. Rzucił się ku drzwiom. Na progu zatrzymał się. Dokąd? Zabić dziobatego? Tak czy owak trzeba czekać do rana. Przycupnął na worku nie rozbierając się. Myśli sadziły jedna przez drugą. A wewnątrz - fizyczny, żrący ból.<br>Stopniowo z chaosu wynurzyły się myśli prawidłowe, ścisłe.<br>I cóż tu dziobaty? Pionek. Kółko olbrzymiego mechanizmu. Zabić jednostkę? Nonsens! Skoro dąb zasłania słońce, cóż pomoże zerwać żołądź? Trzeba zrąbać pień. Podkopać korzenie. Runie - wszystkie żołędzie posypią się na ziemię. Byle wytrwale podrywać