królów i dostojników Kościoła polskiego, bez względu na to, który z królów zyskiwał pochwały (nb. nie<br>chętny ton relacji o Bolesławie Śmiałym, wspólny Janickiemu i Miechowicie), było poszerzeniem kręgu poetyckiego doświadczenia o wiedzę historyczną, było włączeniem przeszłości w obieg kształtującej się świadomości narodowej.<br>Do antwerpskiego wydania Żywotów królów dołączona została satyra In Polonici vestitus varietatem et inconstantiam dialogus (Dialog przeciw różnorodności i zmienności polskich strojów), napisana w 1541 lub 1542 r., ułożona w kształt rozmowy między Królem (Władysławem Jagiełłą) i Stańczykiem.<br>Stańczyk, zwany tutaj Morosophus, co można przełożyć "z głupia frant", to postać autentyczna, sławny mądry błazen Zygmunta Starego, zapisany w