biomasy wyrastającej bezpośrednio z osadów. W jeziorach młodych, o znacznych powierzchniach, przyrost osadów zachodzi zasadniczo na skutek sedymentacji, a sedentacja odgrywa rolę podrzędną, głównie w strefie zewnętrznej części litoralu (Tobolski 1995). Wraz z wiekiem następuje sukcesywne wypłycanie i w pewnym momencie zaczyna przeważać sedentacja, która na obszarach torfowisk całkowicie eliminuje sedymentację.<br>Misy jeziorne stanowią systemy akumulacyjne związane najczęściej z wyraźnie dodatnim bilansem materii i energii. Sam proces akumulacji można wiązać z następującymi czynnikami (Rossolimo 1964):<br>-- ze zmniejszeniem prędkości przepływającej wody przy przejściu z warunków rzecznych do jeziornych;<br>-- z rozwarstwieniem wód, które objawia się ich statecznością w głębokowodnych partiach jeziora;<br>-- ze swoistą