krzemionką SiO2 a węglanem wapnia. Różnice tych właściwości szczególnie dobitnie ilustruje zależność rozpuszczalności tych dwu związków w stosunku do odczynu środowiska (ryc. 1.4A). Węzeł, w którym krzyżują się obie regresje, znajduje się w przedziale pH właściwym wodzie morskiej 7,5-8,0. Zwykła aktywność życiowa organizmów, zmieniając kwasowość środowiska sedymentacji, może więc powodować rozpuszczanie jednego bądź drugiego. Zakwaszenie, czyli obniżenie pH, powoduje wzrost rozpuszczalności węglanu wapnia, soli słabego kwasu i mocnej zasady. Stąd też stosunkowo źle reprezentowane są w stanie kopalnym wapienne szczątki organizmów żyjących w środowisku glebowym czy leśnym o dużej zawartości kwasów humusowych.<br>Z kolei zachowanie szczątków krzemionkowych