polityką kadrową, co niekoniecznie musiało oznaczać, że tylko partyjnych nominowano na wysokie stanowiska. Systemy komunistyczne, zwłaszcza w epoce poststalinowskiej, z uporem utrzymywały, że bazują na <orig>merytokratycznych</> zasadach doboru kadr. Powoływanie na wysokie stanowiska kompetentnych bezpartyjnych było istotnym elementem legitymizacji reżimu. A nominowanie bezpartyjnego, choćby był niekompetentny, zawsze stwarzało wrażenie, że selekcja dokonywana jest na drodze <orig>merytokratycznej</>. Warto w tym miejscu zauważyć, że od lat siedemdziesiątych przynależność do partii nie była w Polsce związana z przekonaniami ideologicznymi. W większości wypadków wstąpienie do partii wiązało się z postawami oportunistycznymi i karierowiczostwem. Aby zilustrować tę tezę, wystarczy powiedzieć, że ponad 60% członków nomenklatury z