Typ tekstu: Książka
Tytuł: Sporne sprawy polskiej literatury współczesnej
Rok: 1998
Tytuł: Sporne sprawy polskiej literatury współczesnej
Rok: 1998
Nie brak jednak głosów obwieszczających triumf młodej prozy.
Należy do nich wypowiedź Jerzego Sosnowskiego, wskazująca na pokoleniową "zmianę warty":
II. "Żyć to znaczy pamiętać"
"Nic nie zostaje zapomniane. Żyć to znaczy pamiętać. Może cały wszechświat to tylko mieszanina wspomnień" - pisał I.B.Singer. Wydaje się, że "pamięć" jako centralna figura semantyczna prozy jest wyróżnikiem zwłaszcza literatury żydowskiej i polskiej. Można by rzec, że w tej perspektywie - pamięci indywidualnej i zbiorowej - niewiele się w literaturze polskiej zmieniło od 1956 r. Nadal niepodzielnie króluje przeszłość, kreowana na rozmaite sposoby. Ze wszystkich prowincji duszy literatura polska najbardziej upodobała sobie pamięć.
W literaturze najnowszej pamięć
Należy do nich wypowiedź Jerzego Sosnowskiego, wskazująca na pokoleniową "zmianę warty":
II. "Żyć to znaczy pamiętać"
"Nic nie zostaje zapomniane. Żyć to znaczy pamiętać. Może cały wszechświat to tylko mieszanina wspomnień" - pisał I.B.Singer. Wydaje się, że "pamięć" jako centralna figura semantyczna prozy jest wyróżnikiem zwłaszcza literatury żydowskiej i polskiej. Można by rzec, że w tej perspektywie - pamięci indywidualnej i zbiorowej - niewiele się w literaturze polskiej zmieniło od 1956 r. Nadal niepodzielnie króluje przeszłość, kreowana na rozmaite sposoby. Ze wszystkich prowincji duszy literatura polska najbardziej upodobała sobie pamięć.
W literaturze najnowszej pamięć
Nie brak jednak głosów obwieszczających triumf młodej prozy.<br> Należy do nich wypowiedź Jerzego Sosnowskiego, wskazująca na pokoleniową "zmianę warty":<br><gap><br><br><tit>II. "Żyć to znaczy pamiętać"</><br><br> "Nic nie zostaje zapomniane. Żyć to znaczy pamiętać. Może cały wszechświat to tylko mieszanina wspomnień" - pisał I.B.Singer. Wydaje się, że "pamięć" jako centralna figura semantyczna prozy jest wyróżnikiem zwłaszcza literatury żydowskiej i polskiej. Można by rzec, że w tej perspektywie - pamięci indywidualnej i zbiorowej - niewiele się w literaturze polskiej zmieniło od 1956 r. Nadal niepodzielnie króluje przeszłość, kreowana na rozmaite sposoby. Ze wszystkich prowincji duszy literatura polska najbardziej upodobała sobie pamięć.<br> W literaturze najnowszej pamięć
