skrajnych rozwiązań, reprezentowane - jak mi się zdaje - przez Milana Kunderę, polega na świadomym zminimalizowaniu możliwości ingerencji tłumacza. Aby ten ostatni za dużo nie napsuł - rozumuje w takim wypadku pisarz - należy nie dawać mu zbyt wielkiego pola do popisu; już w trakcie pisania zatem należy dążyć do stworzenia utworu przekładalnego, którego semantyczna przejrzystość i jednoznaczność nie popchnie tłumacza do zbyt wielkich odstępstw.<br> Skrajność druga, której najlepszą ilustracją jest twórczość Josifa Brodskiego - skądinąd oponenta Kundery również w innych sprawach - polega natomiast na całkowitym wyeliminowaniu problemu tłumaczenia jako takiego. Literacka ewolucja Brodskiego na emigracji - jako eseisty, lecz także, co zupełnie wyjątkowe, jako poety - polegała