kocur&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt;Dostawka <br>&lt;au&gt;Głowacki&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Szekspir haftowany w kwiaty&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;"Nie ma wątpliwości: idą młodzi"&lt;/&gt; - brawurowo oznajmia wyczulona na krok młodości Katarzyna Janowska ("&lt;name type="tit"&gt;Jak wam się podoba&lt;/&gt;", &lt;name type="tit"&gt;Polityka&lt;/&gt; nr 31). Janowska pisze o komedii Szekspira, co ją Andrzej Wajda pokazał jako dyplom młodych adeptów aktorstwa krakowskiej PWST, i rzeczywiście - mucha wątpliwości tutaj nie siada: "&lt;name type="tit"&gt;Oglądamy Szekspira Anno Domini 2001&lt;/&gt;". A dlaczego? Janowska bezkompromisowo odkrywa karty. Ściśle takiego Szekspira oglądamy, albowiem: "&lt;q&gt;Celia, córka księcia, ubrana jest w przykrótkie dżinsy, haftowane w kwiaty, jakie dziś noszą młode dziewczyny. Rozalinda zdejmuje spódnicę i zostaje w spodniach i dżinsowej koszuli&lt;/&gt;". Cóż, niniejszym pozostaje mi tylko skromnie wzmocnić brak