zatęsknił nagle do szerokiego oddechu wolnej przestrzeni. <br>- Zeszliśmy kawał świata, Bronisławo - powiedziała Henrysia siedząc na zielonej skrzyni w kuchni. <br>- A ja nawet że już poprosiłam pana o pensję - z godnością oznajmiła kucharka. - Nie będę w takim domu służyła, gdzie człowiek przez cztery tygodnie nie ma do kogo ust otworzyć i siedzi z założonymi rękami jak ten głupi.<br>Henrysia ze smutkiem pokiwała głową. <br>- Zrobi nam Bronisława wielki zawód - westchnęła. - Bo czy wie Bronisława, o czym przekonaliśmy się w tej drodze? Że prawie wszyscy ludzie są sobie braćmi, a nawet także i zwierzęta, i wszystko takie jest przyjacielskie! I gdybyśmy zawsze chcieli o tym pamiętać, i