i teraz stała się rzecz niezrozumiała.<br>Kolumb porywczym ruchem zakrył kartkę, aż ołówek Niemca zajechał mu na dłoń. Ręka zwarła się w pięść. Na stole leżała zmięta kartka.<br>Jerzy wstał, jakby za moment miał się rzucić, by rozdzielić bójkę, i ujrzał już plecy Kolumba na progu pokoju.<br>- Stachu! - zawołał i skoczył za nim.<br>- Nie mogę, rozumiesz. Nie - mamrotał Kolumb uwalniając klapy swojej marynarki z rąk kolegi. - Nie.<br>Był już za wejściowymi drzwiami. Na siłę przepychając przytrzymującego klamkę Jerzego zamykał je za sobą.<br>- Tam może oni leją Baśkę... - wyszeptał w szparę z jakimś dziwnym grymasem. Puszczone przez Jerzego drzwi stuknęły gwałtownie. Stał