sobie idee<br>Boga, nieśmiertelności, Sądu<br>Ostatecznego: w ich blasku gasną gwiazdy jak zdmuchnięte<br>świece, zwijają się konstelacje jak źdźbła trawy podciętej<br>płomieniem - szum morza ledwie uchwytny, grzebienie gór<br>tak małe, że można je nakryć kościstą, suchą dłonią. Ten<br>przezwyciężony, pod nogi człowieka zepchnięty świat przypomina<br>pejzaż, przed którym Szekspir postawił ślepca.<br><br>Puste pole w okolicach Dowru<br><br>Gloster<br> - A kiedyż wzgórza tego szczyt osiągnę?<br>Edgar<br> - Wspinamy się nań wciąż. Czy nie czujesz,<br>jak ciężko iść nam?<br>Gloster<br> - Mnie grunt zda się równym.<br>Edgar<br> - Okropnie stromo. Słuchaj! Słychać morze.<br>Gloster<br> - Ja nic nie słyszę.<br>Edgar<br> - Podejdź panie! - tutaj<br>jest właśnie szczyt. Nic nie