raz po raz pogrążając się w nieświadomości, i łączyłem się w niej ze swoją umarłą mamą, związaną ze mną tą samą chorobą, która choć jej nie oszczędziła, mnie ułaskawiła, ale wymusiła daninę: musiałem oddać jej te swoje wiecznie rozwichrzone włosy, i mama spytała, zawiedziona:<br>- I jak ty teraz wyglądasz? Moja śliczna Uta łysa jak kolano!<br>i gorączka zbliżała się do punktu wrzenia, mąciła myśli, gmatwała wątki snów i marzeń na jawie, w których to pojawiała się moja piękna mama w białej bluzce z marynarskim kołnierzem, siedząca na moim bujanym koniu, to znów w białym lekarskim fartuchu,<br>a kiedy w mgnieniu przytomności