rozmyły się w niewyraźną smugę ruchu. Z dzisiejszej perspektywy Mickiewicz piszący Pana Tadeusza przypomina człowieka melancholijnie schodzącego ze wzgórza i zbierającego ulubione kwiatki. Rymkiewicz zaś - piszący o Mickiewiczu - to ktoś, kto obsuwa się w przepaść bez dna, daremnie chwytając po drodze wszystko, co się da, by choć na chwilę opóźnić spadanie.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m" type="mon"&gt;<br>krzysztof mrowcewicz<br><br>&lt;tit&gt;Atalanta i Narcyz<br>Udręka ruchu i pragnienie trwania&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Fenomenologia ruchu &lt;/&gt;<br><br>Blisko trzydzieści lat temu - jak ten czas szybko płynie! - Jan Błoński odkrył w Sępie poetę ruchu.<br>cała poezja Sępa nie jest niczym innym, jak fenomenologią ruchu, i prawie wszystkie jej kierunki, upodobania i zagadnienia można wyrazić, roztrząsając rozmaite