je było jak najszybciej wypchnąć pod koniec miesiąca czy kwartału, nad czym czuwał sam dyrektor. Ale dopiero w gazetce ściennej moje pismo zatriumfowało w całej pełni: kaligrafowałem tuszem nie tylko hasła i podpisy pod zdjęciami, ale krótkie artykuły wstępne, mówiące o najważniejszych rocznicach czy wydarzeniach politycznych. Artykuły te wychodziły przeważnie spod pióra towarzysza Kacperskiego, kierownika personalnego, i wydawało mi się, że powinien patrzyć na mnie przychylnym okiem, ale niestety mimo moich wysiłków czułem zawsze jego zimny, badawczy wzrok, choć niby cieszyłem się u niego dobrą opinią.<br>Oczywiście nie myślę twierdzić, że ładne pismo było główną przyczyną mego powodzenia w SBK. Ta