narodowy liczył się z ich wpływami i zostawiał im pewną dozę autonomii, tym samym tolerował ich koncepcję powstania - demonstracji zbrojnej. Liczne oddziały galicyjskie, formowane z dużym nakładem sił i kosztów, przy tolerancji władz austriackich, szły w rozsypkę tuż przy przejściu granicy, tracąc broń i chroniąc się za bezpieczny kordon. Lepiej sprawowały się oddziały wielkopolskie (Garczyńskiego, Younga, Taczanowskiego i in.): tworzone w trudniejszych warunkach i z większą energią przedostające się w głąb Królestwa. Pod jesień 1863 r. oba zabory stały się schronieniem dla wielu tysięcy powstańców, którzy demoralizowali się w oczekiwaniu nowej kampanii albo też interwencji mocarstw.<br>Walka toczona z caratem ożywiła zresztą