ręce, i dźwigała go z nadludzkim trudem. Tuż przed domem zaczęła krzyczeć: "Na pomoc! Na pomoc! Zabili Adasia!" Dalszego ciągu nocnej awantury nie mogła opowiedzieć, zamieszanie bowiem uczyniło się straszliwe. Siedmiu epickich poetów miałoby zajęcie na siedem lat.<br>Adaś rozmyślał od dwóch dni nad tym wszystkim nie zważając na ciężar sromotnie skrzywdzonego siedliska myśli.<br>"... Zdawało mi się, że jestem chytry, a on był chytrzejszy. Musiał mnie widzieć, chociaż mnie się wydawało, że jestem niewidzialny, albo też ostrzegło go zbudzone nagle ptaszysko. Zaczaił się. Nie wiedząc, kto go podchodzi, walnął mnie przez łeb bez zastanowienia. Jako wielki detektyw zostałem od razu po