chwycił ręką za tylną kieszeń spodni. Lecz po chwili wyprostował się beztroski i głupkowato uśmiechnięty, kelner zbliżył się do niego z poufałością dobrego znajomego i chirurg obdarzył go pięknym, żółtawym spojrzeniem.<br>- Koniak i wodę sodową - rzekł i nagle urwał zdziwiony.<br>Pośrodku tarasu, w wąskim przejściu między stolikami klęczał brzydki, wstrętny staruszek i zbierał z liliowego chodnika kawałki stłuczonej szklanki. Starszy kelner, Piotr, pochylony nad nim uśmiechał się chłodno i nieżyczliwie.<br>- Daję panu raz jeszcze słowo, że to nie ja stłukłem - słyszał doktor Tamten usprawiedliwianie się staruszka - nie ja to zrobiłem, ale mogę przez grzeczność pomóc panu pozbierać .<br>&lt;page nr=20&gt;<br>- Idź pan stąd lepiej