więc na południe, z biegiem Chotli. Bez zwłoki. Przed północą musimy być pod Armerią. <br>- Co z wiedźminem i poetą? Żyją?<br>- Żyją. Ale mają kłopoty.<br>- Jakie?<br>- To długa historia.<br> <br>Jaskier zastękał, usiłując obrócić się i przybrać choćby odrobinę tylko wygodniejszą pozycję. Było to jednak zadanie niewykonalne dla kogoś, kto leżał w stercie zapadających się wiórów i trocin i był skrępowany sznurami jak przygotowana do wędzenia szynka. <br>- Nie powiesili nas od razu - stęknął. - W tym nadzieja. W tym cała nasza nadzieja...<br>- Dałbyś spokój - wiedźmin leżał spokojnie, patrząc na księżyc widoczny przez dziurę w dachu drewutni. - Wiesz, dlaczego Vissegerd nie powiesił nas od razu