postawiła na stole fajansowy dzbanek z gorącą kawą. Podejrzliwym spojrzeniem ogarnęła chłopców.<br> - Ale moi chłopcy dzisiaj późno wstali! Taki ładny dzień, a wy czas tracicie!<br>Chłopcy jednocześnie popatrzyli na Paragona, jakby w ten sposób chcieli dać do zrozumienia, że to przez niego spóźnili się na śniadanie. Maniuś utkwił wzrok w stercie nakrojonego chleba. Był skupiony, milczący i jakby nieobecny. Przedstawiał widok opłakany. Miał zdartą skórę na czole i brodzie, a nos spuchnięty jak pomidor. Niczym nie przypominał zawsze roześmianego i skorego do żartów urwisa z Górczewskiej.<br>Baczny wzrok gospodyni spoczął na chłopcu.<br> - Anieli święci! - załamała ręce. - Maniuś, coś ty z sobą