się spod władzy męża, narusza nie tylko normy społeczne i obyczajowe. Przekracza także granice religijnego tabu. Dlatego jej czyn, w przeciwieństwie do zachowania Nory, jest czynem tragicznym. Ratując męża, skazuje siebie na wygnanie ze świata, w którym żyła. Jak Antygona.<br><br> Z obu tych filmów wyłania się obraz kobiety innej od stereotypowych wyobrażeń, przekazywanych nam chociażby w ludowych opowieściach stamtąd - kobiety wyposażonej w życie własne, a nie uczepionej do życia cudzego; mającej własne rozterki, własne wybory. Kobieta jest w nich sobą i nikogo nie zastępuje. Zmaga się z losem - akceptuje go lub odrzuca - ale jest to jej własny los, są to jej