ciężki i spocony. Wciąż chodziłem do tej samej restauracji w dole, paręset kroków poniżej wejścia do Biblioteki Watykańskiej. Po jedzeniu wybierałem cienistą stronę pod murami. Ale i one były rozpalone. Małe wzniesienie viale Vaticano stawało się męczące. Wszędzie żar, skwar, duchota. Tylko w willi było lepiej. Służący pilnował żaluzji i strofował mnie, kiedy w moim pokoju zapomniałem je zasunąć. Mijałem hol pełen rzeźb i chłodną klatką schodową dostawałem się do siebie. Brałem prysznic, a potem boso przechodziłem do tonącego w mroku pokoju. W całej willi posadzki były kamienne. Najchętniej więc chodziłbym wszędzie po domu na bosaka. Zawsze ta chłodniej. Po prysznicu