w jego nurcie szerokim, nie tak stylistycznie <br>rygorystycznym, jak cecylianizm. Można przyjąć, że jest to tendencja tradycjonalistyczna <br>nie tylko z wyboru, nie jako postawa, lecz zakorzeniony silnie w praktyce kompozytorskiej <br>w twórczości religijnej, także mszalnej, rodzaj archetypu. Przyczynił się do <br>tego z pewnością Sobór Trydencki, uznając "stilus antiquus jako nakazany styl <br>kościelny [...], świadomie [...], ponad procesem dziejowym (jak niegdyś jednogłosowy <br>śpiew kościelny)" (Dahlhaus, Eggebrecht 1992, s. 98). Tego typu continuum racjonalnie <br>uzasadnia tworzenie przez całe stulecie najprostszych, tonalnych mszy wielogłosowych <br>przez zawodowych kompozytorów.<br> Jest to tendencja mocno zróżnicowana stylistycznie, także wewnętrznie, co można <br>obserwować we wszystkich typach mszy: cyklach komponowanych do łacińskich