współpracy z Frankami.<br> Tak zwana Capitulatio de partibus Saxoniae z 785 r. była czymś na kształt wojennego prawa zwycięzcy, który dyktował swoją wolę i brutalnie wymuszał posłuch. Nie ma tam mowy o zwykłych zabójstwach, wróżdzie i wergeldzie, jest za to mowa o zbrodniach szczególnego rodzaju i o karze śmierci. Zdobywcy szafowali nią hojnie jako polityczną represją za praktyki pogańskie, za stawianie oporu Kościołowi i chrystianizacji oraz za takie zabójstwa, które traktowano jako zagrożenie dla władzy Franków i dla forsowanej przez nich przebudowy ustroju. Karano więc gardłem zabójstwo chrześcijańskiego duchownego (rozdział 5), zmowę przeciw chrześcijanom (rozdział 10), niewierność wobec króla (rozdział 11