podzieli i opuści Rzym, opuści go pan na własną odpowiedzialność. Z własnej decyzji, nie przymuszony przez nikogo.<br>- Dziękuję. Rozumiem. To ja już pójdę.<br>Ale jeszcze przez dobrych kilka minut nie ruszyłem się z miejsca. Milczałem. Ksiądz milczał. Czekał, aż ochłonę. Na koniec wstałem. Uścisnąłem mocno szczupłą, suchą rękę księdza. Bardzo szczerze chciałem podziękować mu za jego całą dobrą wolę. Nie umiałem. Pochyliłem się więc tylko nisko.<br>Ksiądz wyszeptał:<br>- Wiem, że nic nie mogę. I nie łudzę pana żadnymi moimi możliwościami. Gdyby panu jednak było ciężko na duszy, proszę pamiętać, że ma pan w Rzymie starego, oddanego księdza. Powiadam to na wypadek