spadkobiercą stylu sprzed piętnastu lat. Zamiast Franka Kimono - karateki w stylu Bruce'a Lee (to już dziś zupełnie niemodne) mamy Pana Kimono - mafiosa z pruszkowskiej mafii, obcykanego w handlu kradzionymi autami, wysadzaniem gości za pomocą plastiku, dobrze czującego się przy stole w kasynie.<br>Ta płyta sprawia przygnębiające wrażenie. W pogoni za szmalem Fronczewski ogłupiał do reszty. Teksty na "Toczy się życie" są żenujące. Oto próbka:<br>&lt;gap&gt;<br>Nie jest to, niestety, wyjątek.<br>&lt;gap&gt;<br>- podśpiewuje Fronczewski głosem Pana Kleksa. Przyznaję, że słuchając tej płyty przeżyłem coś w rodzaju estetycznego szoku.<br>Wypada tylko przestrzec przed tym materiałem rodziców.<br>&lt;au&gt;Jarosław Naus&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sex="m"&gt;<br>&lt;tit&gt;Humoreski Jacka Laudy&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Osaczony&lt;/&gt;<br><br>&lt;intro&gt;&lt;q&gt;- Kurrr...&lt;/&gt; - zaklął wąsaty