150; przeciwstawić Racine'a Szekspirowi (1823). Nie udało się natomiast Wężykowi pogodzić uniwersalnych ze swej istoty reguł klasycystycznej dramatyki z historycznym punktem widzenia. Z tej pozycji traciły pewność bytu niewzruszone dotychczas zasady i wartości, wzorowe dotąd, ponadczasowe dzieła stawały się wyrazem swej epoki; zostały zasygnalizowane skomplikowane relacje między tym, co w sztuce stałe i zmienne, podkopano też istnienie zadawnionych przesądów &#150; zwłaszcza o utworach Szekspira.<br> Wychwalającej Szekspira rozprawy nie ocaliło ani uznanie teatru za szkołę moralności i obyczajów, ani odrzucenie dramy jako gatunku nijakiego. Już wstępna deklaracja autora musiała brzmieć obrazoburczo dla oceniającej dzieło komisji: &#132;Wolny od kajdan przesądów, pisząc dla