karku ze schodów. Pośliznął się potem na stopniach i na wpół leżąc, na wpół wisząc w powietrzu, był bliski ostatniego tchnienia .<br>&lt;page nr=169&gt;<br> Nie byłoby nic dziwnego, .gdyby Widmar, zapaliwszy zapałkę ujrzał przed sobą chłodnego trupa. I wtedy właśnie, kierowany raczej instynktem niż prawdziwym gniewem, Widmar nie licząc się z okolicznościami zaczął szurgać po schodach, wywołując nieznośny hałas. Bełkotał i mamrotał przy tym całkiem głośno i bełkot jego roznosił się po klatce schodowej rwącym potokiem zwariowanych słów:<br>-- Śrutem... śrutem!... Sam los tęgo chce... Mówił, że Etyka lekarska?!... Śrutem... a gdzież jej miłość? I ta niby prawda w oczach?...<br>Potem wykrzyknął na cały głos