maszynisty wydał zdławiony okrzyk i znieruchomiał obok swego pryncypała, obok niego zaś zwolnili kroku kierownik pociągu i konduktor, próżno usiłujący z dwóch pierwszych wydobyć bodaj słowo wyjaśnienia.<br>Utrata garbu wróciła Lesiowi swobodę ruchów, dopalająca się noga zaczęła go parzyć, rzucił ją więc w moczary w ślad za garbem i pognał szybciej. Pozbywszy się zarówno niewygodnego balastu, jak i oświetlenia, w krótkim czasie znikł z oczu zastygłej w bezruchu pogoni.<br>Maszynista, przyszedłszy do siebie, postanowił za żadne skarby świata nie kontynuować pościgu na piechotę, przyszło mu jednakże do głowy, że jeśli ten rozpadający się kretyn do tej pory przez cały czas leciał