się do rowu jak żywe stworzenia, czasem gdzieś w pobliżu zamajaczyła matowa tafla wody,' budząc w nim atawistyczną grozę głębin kryjących w sobie bandę pospolitych bożków i złych duchów czyhających na przechodnia. Gwiazdy podskakiwały za każdym jego krokiem, nieruchomiały dopiero wówczas, gdy on przystawał - gdy ruszał dalej, gwiazdy znów zaczynały tańczyć po granatowym niebie. Już go oczy bolały od ciągłego wytężania wzroku, a w głowie tykało coś jak w zepsutym zegarku. Chwilami zdawało mu się, że coś szeleści w zbożu, więc przystawał nagle i wstrzymywał oddech, a wówczas słyszał bicie swego olbrzymiego serca i wybuchowe pulsowanie krwi w skroniach - zdawało mu