lecz przeciwnie - do jej rehabilitacji. Parodia i pastisz są oznaką inwencji fabulatora, za sprawą której narracyjne clichés odzyskują żywotność. Opowiadacz występuje jako depozytariusz konwencji (jego "pamięć" obejmuje więc wyłącznie literacką tradycję), którą odświeża. Ironia i autoironia zapobiegają również znużeniu sentymentalnym charakterem większości opowiadanych historii i naiwnym punktem widzenia opowiadacza, nie tającego na przykład zgrozy wobec poczynań Rewolucyjnych Kapeluszy, nakazując odbiorcy postrzegać w obranej perspektywie stylizację. Czytelnik musi więc rozpoznać w narratorze inscenizatora opowieści rozumianej przede wszystkim jako komunikacyjna gra, w której konkretny nadawca (Krzysztof Bielecki) i konkretny odbiorca przyjmują konwencjonalne role fabulatora i "Czytelnika" (adresata, do którego zwraca się narrator). Warunkiem