zagrzmiał jak organy:<br>- Kim jest ten bystrooki młodzieniec? Ha?<br>Adaś usłyszawszy niespodziany głos burzącej kolubryny, wychodzący z ludzkiej piszczałki, cofnął się mimo woli, w szczerym zdumieniu.<br>- Pan Adaś... - szepnęła panienka.<br>- Mój przyjaciel - rzekł profesor uroczyście. - Mój wielki przyjaciel, a nazywa się Cisowski. Posiada on prawdziwą zdolność rozwiązywania spraw zawiłych i tajemniczych. Jego obecność pomoże nam rozwikłać tę nieszczęsną sprawę.<br>Matematyk przyłożył wskazujący palec do piersi Adasia, chcąc upewnić wszystkich, że ściśle jego osobę ma na względzie, i rzekł głosem używanym pospolicie na pogrzebach:<br>- Jakie trudności zdołałeś pokonać?<br>- Dotąd żadnych, proszę pana - odpowiedział Adaś. - Udało mi się czasem odgadnąć jakąś łatwą zagadkę