nie podoba mi się pańska osoba na tym fotelu, bo pan wygryzł profesora pod byle pozorem". Na to dictum twarz docenta Jagódki czerwienieje czy też blednie, jego oczka zwężają się wściekle, ale z pewną domieszką strachu, bo jeżeli ja tak gadam, to albo zwariowałem, albo przyszedłem go sprowokować w jakimś tajemniczym celu. "Jak pan śmie! - woła niezbyt pewnym głosem. - Ja wyciągnę wobec pana wnioski służbowe!" - "Ja już wyciągnąłem wobec pana wnioski służbowe! - odpowiadam i rzucam mu papier. - Oto moja rezygnacja. Mam pana gdzieś! Żegnam!" I wychodzę z gabinetu nie dając docentowi Jagódce wypowiedzieć ostatniego słowa.<br>Ukołysany tymi rojeniami wszedłem do pokoiku