swój udział. Daiem tytuł 'świnie pożarły pawia' ". Powtórzy ten obraz w opowiadaniu Jeden dzień w Europie i w eseju Karnawał i post, podziwiając kunszt literacki Bunina: " ... zarówno dobro i zło są u niego jednakowo hojnie obdarzone w trucicielskie dekadenckie piękno. Niegdyś odniosłem podobne wrażenie, słuchając płyty z pieśniami Wertyńskiego. Czułem taki sam niezdrowy czar schyłku świata, kiedy już 'świnie pożerają pawia"'. Obraz chamstwa zalewającego stary, piękny świat, świadomy swojego schyłku przynajmniej w relacjach pisarzy, zdaje się prześladować i fascynować Nowakowskiego. Odrzuca pisarstwo Babla, Bunina, Rotha i Wołoszynowskiego, skarżąc się na własną niemożność i brak uwarunkowań, a jako pisarz święci największe triumfy opiewając