allegra i presta wykonywane są więc zarazem con grazia i con forza, con affetto i con anima czy con spirito - wreszcie: furioso i con fuoco. Muzyczne i choreograficzne, a zarazem ideowe i ontyczne presto i prestissimo powinny przecież jednak pozostawiać jakieś ślady w języku werbalnym. Ktoś, kto tak ekspresywnie istnieje, tańczy, walczy - powinien oczywiście mówić w równie ekspresywny sposób. Znaczy to także, że powinien mówić s z y b k o.<br>&lt;gap&gt;<br>Dziarskie to, emblematyczne i - pouczające. Mówiąc nawiasem, ten wiersz Mickiewicza, zapewne nie bez racji, musi zasługiwać w opinii trzeźwej krytyki na miano jednego z bardziej "obskuranckich" tekstów epoki. Pomijamy - jako