Przeciwnie, doszukiwał się w jej poezji <br>innych rozwiązań artystycznych (podkreślał, że niejednokrotnie i Pawlikowska, <br>"by się zupełnie wypowiedzieć, (...) musi rozluźnić sobie dobrowolnie nałożone <br>więzy..."), a nawet niemal z ojcowską zadumą pytał: "Czy zresztą (...) nie spoważnieje <br>z wiekiem, nie zatrzyma się w skupionej i powolnej medytacji świata dotąd przelatywanego <br>bystrą stopą tanecznicy?" Mało tego, on ten nurt refleksji nad światem dostrzegał <br>już w niektórych wierszach z omawianych tomów, gdy wielu piszących o Pawlikowskiej <br>do dziś całą jej twórczość z dwudziestolecia międzywojennego traktuje li tylko <br>jako kaprys ulubienicy salonów.<br>Pół wieku to wystarczający dystans czasowy, by spojrzeć na zamknięte dzieło <br>Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej