pytaniu zawarte, tylko zwycięstwo nad okropnym głosem.<br>- Ach, ach - jęknął Władyś.<br>&lt;page nr=205&gt; Jednocześnie oboje z Martą zakryli sobie oczy.<br>Paweł powrócił ze szklanką lemoniady. Jadwiga kazała mu ująć chorą z tyłu i podciągnąć nieco ku górze. Wielkie żyły wystąpiły mu na skroniach, kiedy to wykonywał. Róża robiła się bezwładna. Spojrzała, kto targa nią tak bez litości, kto ją tak przymusza... Poznawszy Pawła, przestała triumfować zlękła się - teraz dopiero. I gruby, obcy głos zamilkł.<br>Wszyscy odetchnęli z ulgą. Marta nabrała lemoniady na łyżeczkę, zbliżyła do obrzmiałych ust. Nie rozwarły się, nie ustąpiły... Łyżeczka upadła, ktoś krzyknął: "Boże!" Znowu stłoczyli się. Jadwiga zaszeptała nagląco