słońca, druga - szkarłatem łun przepowiadanych pożarów, trzecia - karminem zapiekłych krwią warg człekoptaka. Każda z trzech strof odmalowuje inny świat: pierwsza - przede wszystkim świat przyrody: niezmierzone płaszczyzny wód, zachodni blask; druga - świat ludzi: niewolę tatarską, krwawe kaźnie, głód, pożary, władzę zbrodniarzy; trzecia - poprzez zantropomorfizowanego ptaka - świat pojedynczego człowieka: przedwieczny niepokój, który targa Gamajunem, miłość gorejącą w jego oczach, pieśń proroczą rozbrzmiewającą na jego wargach. Naturze zatem zostało przeciwstawione społeczeństwo, społeczeństwu zaś - jednostka. <br>Wiersz urzeka też muzycznością, przejawiającą się zarówno w jego substancji dźwiękowej, jak w formie i treści. Przez substancję dźwiękową wiersza rozumiem jego rymy, rytmy, melodię, instrumentację, słowem - wszystko, co w