zawsze. Jak twierdzi Andrzej Nadolski, poddani pierwszych Jagiellonów darzyli kulturę Wschodu wyraźną admiracją, która (potęgując się z czasem) przybrała wręcz formę fascynacji. Zafascynowanie to, będące jednym z elementów sarmatyzmu, miało trwać aż do połowy XVIII w. - a tak naprawdę nigdy chyba w naszej kulturze nie wygasło. Efektem była taktyka walki ("tatarski taniec"), broń (szabla, kindżał, jatagan, koncerz, dziryt, łuk), uzbrojenie ochronne (kałkan, okrągła metalowa tarcza, misiurka, szyszak, karwasze, karacena), jak również formacje wojskowe (husaria, lekka jazda, jazda pancerna, janczarzy polscy), oznaki dystynkcyjne (buńczuk, buława, buzdygan), oporządzenie jeździeckie wraz z ozdobami (kulbaki, jarczaki, dywdyki, buńczuki-podgardla, ozdobne "trzęsienia") itd.<br>Czwartym uwarunkowaniem były