jestem pewna, czy "Białą bluzkę", spektakl który przyniósł mi - nie wiem jak to nazwać - wiele gorących uczuć ze strony widowni można w ogóle uznać za postać teatru. To był po prostu kaprys.<br>Maszynopis leżał u mnie na parapecie bardzo długo. Nie spieszyłam się z lekturą, wiedziałam, że Agnieszka Osiecka dała tekst wielu osobom. Któregoś dnia sięgnęłam jednak na parapet i przeczytałam. To było fascynujące - tylko Agnieszka umie pisać takim prawdziwym, tramwajowym językiem - lecz akcja stała w miejscu, brakowało dramaturgii.<br>Mniej więcej w tym czasie Andrzej Kuryłło, animator Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, zaczął mnie namawiać, żebym przygotowała recital piosenkarski. Musiał namawiać