Sięgając po ten przykład, nie popełniam wobec pisarki żadnej krytycznej nielojalności: nie ma tu mowy o włamywaniu się jej do szuflad albo grzebaniu w jej koszu na śmieci. Opowiadanie ona sama uznała widać za reprezentacyjne wobec jej twórczości, skoro włączyła je do obecnie wydanego zbioru What Remains (nie dodając pod tekstem nawet daty, która stanowiłaby przynajmniej pośredni sygnał dystansu, jaki dzieli autorkę od jej młodzieńczego produktu).<br> Podobnie jak napisane co najmniej dwadzieścia lat później Co pozostaje, Wtorek przybiera pozory prozy autobiograficznej: ma to być zapis wydarzeń jednego dnia w życiu NRD-owskiej pisarki. Tym razem nie ma jeszcze, ma się rozumieć