kwiatów - powiedziała Izolda. - Pan jest nadzwyczajny.<br>Gordon telefonował do niej co wieczór. Prosiła go o to. Przyjeżdżał pod gmach Radia i odwoził ją do domu. Izolda mieszkała z matką bardzo skromnie i krępowała się zaprosić go do siebie. Widywali się więc zazwyczaj na mieście.<br>Powiedział do niej pewnego razu z tkliwą poufałością:<br>- Gdybym się nie obawiał śmieszności, przyznałbym się, że jestem w tobie niemal zakochany.<br>- O jakiej śmieszności pan mówi? - zapytała Izolda szeroko otwierając oczy i marszcząc tępo zakończony nosek.<br>- Jestem o dwadzieścia pięć lat starszy od ciebie. Czy rozumiesz, co to znaczy?<br>- Absurd. To nic nie znaczy, nic! Uważam pana