nimi wejdzie i z jaką wiadomością. Dodawały przedstawieniu siły wyrazu dobiegające z zewnątrz odgłosy miasta. Wtedy ciągle jeździły radiowozy i karetki na sygnale: fantastyczne tło! Lecz najbardziej niezwykły był sam tekst. Myśmy to mówili - muszę użyć wielkiego słowa - jak w natchnieniu.<br>Mówili, a właściwie krzyczeli. Siedział przed nami i stał tłum ściśniętych ludzi. Jeśli ci z tyłu mieli coś usłyszeć, musieliśmy krzyczeć. Wajda powiedział nam wcześniej, że gdyby zdarzyła się jakaś prowokacja, petarda, gaz łzawiący, świeca dymna - mamy grać dalej. Wszystko było możliwe, a sala nie odpowiadała żadnym wymogom bezpieczeństwa. Prowadziło do niej jedno wąskie przejście. Gdyby wybuchła panika, tłum ludzi