nic ponadto. Słusznie wysuwa na czoło podstawową dyrektywę Potockiego – naśladownictwa natury jako istoty każdej twórczości, nie dostrzega jednak faktu, że pogląd na sposób naśladowania uległ zmianie w stosunku do okresu wcześniejszego. Potocki skłonny był uznawać „piękne wzory" bardziej jako inspirację niż wymóg. Postawa taka rozszerzała perspektywę twórczą, sprzyjając tolerancji wobec tendencji estetycznych preromantyzmu. Potocki nie posunął się jednak na tej drodze tak daleko jak Brodziński, a w swej oryginalnej twórczości pozostawał wierny klasycystycznym kanonom estetycznym. Jego stosunek do nurtów nieklasycystycznych był również powściągliwy. Zachwycał się wprawdzie Szymanowskim (co miał mu za złe Chrzanowski, nazywający Szymanowskiego „fabrykantem cacek"), ale