wykipiała, zanim zdążyłem doskoczyć spod okna do piecyka, ale uratowałem jeszcze trochę fusów, które starczyły na jedną filiżankę. Usiadłem przy stoliku i rozciąłem kopertę starym nożem o wspaniałej rękojeści w srebrze, który kupiłem parę lat temu we Florencji. Była to jedyna drogocenna rzecz, jaka mi została. List był krótki i treściwy:<br><br>Drogi Wiktorze!<br>dowiaduję się od R., że winien mu jesteś &#357;40 (słownie czterdzieści funtów szterlingów). Wiadomość niezmiernie mnie uradowała, ponieważ teraz Twoje długi przekraczają &#357;50 (słownie pięćdziesiąt funtów szterlingów), więc będziemy mogli wnieść podanie do sądu o upadłość. R. i Marcin zgadzają się ze mną, że w Twojej