dźwiga! Skoro się tak wpraszał! A on dźwiga, dźwiga i patrzy pokornie tymi nieprawdopodobnie jasnymi oczami. Święty Franciszek! Potrafi pół godziny stać nade mną ze szklanką mleka i powtarzać co chwila z niezmąconym spokojem: <br>- Wypij to, Ewo. <br>Gdyby się mną nie opiekował, tobym zdechła z głodu i byłby spokój. Jego troska przedłuża tylko moją mękę. Nienawidzę go! <br>Nie mogę patrzeć na deskę. Prosiłam, żeby ją odstawił w kąt. Odstawia i truje: <br>- Niedługo zaczniesz rysować. <br>- Przestań! Nie cierpię fałszywych pocieszeń! Wiem, że był złośliwy! <br>- Ewa, przysięgam ci, że nie! Tobie by może lekarz nie powiedział prawdy, ale mnie... tak. <br>- Nie "złośliwy"? Więc