sobie nie życzyć, żeby go śledził podejrzany osobnik z orlim nosem. Był to przecież okres zamachów na funkcjonariuszy państwowych, a po lasach chodziły jeszcze bandy. Skąd mogło mi przyjść do głowy, że i ja z kolei jestem obserwowany? Chyba żaden autor kryminalnych powieści nie wymyślił tak wielostopniowego śledzenia. Ale rzeczywiście trudno by było wymyślić fakty, które mi się w życiu zdarzyły.<br>Po kilku jeszcze przesłuchaniach, podczas których nic nie ukrywałem (z obowiązku dyskrecji wobec Ireny zwalniał mnie zresztą jej romans ze sklepikarzem), wypuszczono mnie na wolność. Ostatnie dni spędziłem w obłędnym strachu, że Irena zaprze się wszystkiego albo ucieknie ze swym amantem