brnąc po kolana w zakurzonych stosach pożółkłych książek, rozlatujących się ze starości. Emilka swoim zwyczajem wylegiwała się w pościeli, ignorując odgłosy zewnętrznego świata. Z wypiekami na policzkach przewracała przedostatnią stronę francuskiego romansu, kiedy ktoś wyrwał jej książkę z rąk. To był koniec, ci, którzy stali na schodach, podawali sobie czarną trumnę, płynęła wysoko nad głowami, aż dopłynęła. Ujrzawszy ją, Emilka wrzasnęła przeraźliwie, <br>a po chwili, mając już knebel w ustach, nie mogąc ruszyć ręką ani nogą, zamknięta w żelaznym uścisku - zobaczyła osinowy kołek.<br>- Każda chwila jest tak samo dobra - mówili ci, którzy później nieśli w dół po schodach czarną trumnę. - I